Zo erg is het toch niet?

In mijn vorige blog over huiselijk geweld schreef ik hoe emotioneel en psychisch geweld een diepere wond hebben achtergelaten dan fysiek geweld. Je leest die blog hier.

Hersenschade

Wanneer je in een relatie zit waarin emotioneel en/of fysiek geweld van toepassing is staat je lichaam voortdurend onder spanning en stress. Als gevolg hiervan zullen de hersenen het stresshormoon cortisol aanmaken. Cortisol zorgt ervoor dat je in de vecht- of vluchtstand terechtkomt. Je lichaam staat als het ware in overlevingsmodus.  

Jouw zenuwstelsel reageert alsof het te maken heeft met een levensbedreigende situatie. Als slachtoffer van emotioneel of fysieke mishandeling bevind je je 99% van de tijd in overlevingsstand. Maar dat niet alleen, de hippocampus in de hersenen krimpt en de amygdala in de hersenen wordt groter en actiever. Jouw hersenen zijn dus altijd alert op onveiligheid, of het nu gaat om een bepaalde situatie of het gedrag van mensen en ook als de situatie wel veilig is. 

Jouw hersenen proberen als het ware overleving te garanderen. Door het voortdurend in overlevingsstand staan, kunnen jouw hersenen geen contact meer maken met anderen delen in de hersenen. Wat betekent dat je niet meer relativerend en rationeel kan nadenken.  Zelfs wanneer de relatie is beëindigd staat jouw brein nog steeds in overlevingsstand. Door de langdurige overweldigende emoties en stress kan er een complex trauma of posttraumatische stress stoornis ontstaan. Denk hierbij ook aan paniek en angst aanvallen, herbelevingen, dissociatie en slaapproblemen.

Goed praten

Lange tijd heb ik aan mezelf getwijfeld, dat ik van mij zelf niet begreep waarom ik in deze relaties bleef. Waarom ik elke keer toch weer in de relatie stapte, ook al zette ik er een punt achter. Waarom ik aan alles voelde dat het niet oké was, maar toch in de relatie bleef. Ik sprak zijn gedrag en daden goed, want hij zal het wel niet zo bedoeld hebben, hij zal wel niet lekker in zijn vel zitten en tal van anderen redenen. Of ik wilde me niet schuldig voelen tegen over de kinderen, dat ik ze een scheiding en relatiebreuk zou aan doen. Op één of andere manier sprak ik zijn gedrag goed en mijn gedachten om weg te gaan, daar deed ik een ander te veel verdriet mee.

Al gaf bovenstaand inzicht (door mijn psycholoog) mij het gevoel dat ik zonder oordeel terug kon kijken op deze relaties. En nu, een tijd na deze relatie begrijp ik het des te meer. Dat je door langdurige stress, manipulaties en zo veel twijfels aan jezelf de werkelijkheid kwijt raakt en dus is het makkelijker om te kiezen voor de veiligheid die je kent, dan de onveiligheid van het onbekende.

Eerste relatie

In deze blog deel ik mijn persoonlijke verhaal. Namen van personen houd ik verborgen in verband met de privacy van derden in m'n persoonlijke verhalen.

In mijn eerste relatie, die 6 jaar duurde is er naar mij 1x fysiek geweld geweest (naar mij toe). Ik werd bij mijn armen gegrepen, met blauwe plekken als gevolg. Mijn reactie was gelijk "als je dit nog één keer doet, dan ga ik bij je weg!" In de jaren er na is er geen fysiek geweld meer naar mij geweest.  

In de periode dat ik een relatie kreeg met deze man was ik depressief, ik zat niet lekker in mijn vel. Ik vond het lastig om over mijn emoties te praten en ook voor hem was dat niet nodig, daarin klikte we. Als ik terug kijk op deze relatie is er nooit echt liefde geweest, geen diepe verbinding en geen emotionele relatie. Het was vooral een oppervlakkige relatie. Ik werd onverwachts/ongepland al snel zwanger en ik koos ervoor om dit prachtige kindje te houden, hij had daar zijn twijfels over maar toch bleven we bij elkaar. Ik geloof dat hij hooguit 3 keer mee is geweest naar de verloskundige. Die emotionele afwezigheid heb ik nooit kunnen begrijpen. 

Elke euro die ik besteedde was onzin en niet nodig

Ik heb mij in de gehele relatie nooit gesteund gevoeld en stond overal alleen voor. Tijdens mijn zwangerschap was dat al zo, met migraine aanvallen stond ik eten te koken voor hem. Doodziek van de migraine en van het overgeven stond ik mijn eigen braaksel op te ruimen. Maar was mijn ex-man ziek, dan stond ik ook zijn spuug op te ruimen want dat deed hij zelf absoluut niet. Het huishouden, de verzorging en opvoeding van de kinderen, ik deed alles alleen. Elke euro die ik aan de kinderen of mezelf besteedde werd in dank afgenomen. Dagjes weg waren teveel. En niet omdat we het krap hadden, we werkte allebei. Maar alles wat voor mij of de kinderen was, dat was niet nodig, dat was onzin. Maar zelf dure broeken, scooters en elke keer een andere auto kopen kon wel. Ik ging niet gauw meer de deur uit met vriendinnen, omdat daar altijd gezeur op kwam, maar andersom tot diep in de nacht de kroeg in, was geen probleem. Elke avond naar vrienden, was nooit een probleem.

Vreemdgaan

Ik weet nog goed hoe ik bij mijn nagelstyliste was, dat liep wat uit. Toen ik thuis kwam werd ik beschuldigd van vreemdgaan, zonder enige aanleiding, ik werd uitgescholden voor van alles en nog wat om daarna genegeerd te worden. Wanneer zulke dingen gebeuren heb je zelf steeds minder zin om iets voor jezelf te gaan doen, zodat je daarna niet in ruzies beland. Tijdens onze date periode vertelde ik hem dat ik mijn eigen tijd nodig heb, dat ik ook mijn eigen ding wil kunnen doen en dat ik daar veel waarde aan hecht. Omdat ik op mijn 18e levensjaar een vriendje had, die nogal jaloers was. Daarna, tot mijn ex-man heb ik geen relatie meer gehad om deze reden. En hoe begripvol hij daar in eerste instantie over was en mij daarin begreep.... 

Seksueel misbruik

Tijdens deze relatie kreeg ik enorme last van hevige menstruaties, mijn hormonen waren helemaal van slag. Bijna 2 jaar lang was ik om de week hevig ongesteld. Je kunt je voorstellen dat wanneer je zo vaak ongesteld bent, dat veel doet met hoe je je voelt en ook lichamelijk. Je bent op. Maar ook mijn libido was volledig weg. Daar is in de relatie nooit begrip voor geweest. Ik gaf mezelf na veel aandringen altijd over aan zijn verlangen. Er is zelfs een keer geweest dat wij s*ks hadden terwijl ik het echt niet wilde,  waarbij ik tijdens de daad huilde en zelfs tegen hem zei dat hij anders maar naar een prostitutie moest gaan. Inplaats van liefde en empathie voor mijn gevoelens moest ik me niet zo aanstellen en daar was alles mee gezegd. Ondanks dat  hij wist dat ik op 13 jarige leeftijd seksueel misbruik heb meegemaakt... Ik voelde me vies en enorm verdrietig.  

Uiteindelijk is mijn baarmoeder verwijderd. Een best wel heftige operatie, waar ze ongeveer 6 weken herstel voor geven. Mijn herstel duurde ongeveer 6 maanden. Want waar je de eerste periode niet zwaar mocht tillen stond ik na een week alweer de volledige zorg over 2 kleine kinderen te dragen, deed ik ook het huishouden en stond ik er zoals gewoonlijk weer alleen voor. Mijn lichaam kreeg niet te tijd om te herstellen, waardoor het herstel veel en veel langer duurde.

Niet piepen maar doorgaan

Ik heb vanuit mijn jeugd geleerd, niet piepen maar doorgaan. Maak je niet zo druk, alles komt goed. Hulp vragen vond ik lastig. Maar ook wanneer ik hulp vroeg, dit toch niet kreeg. Helemaal uitgeput van alles, vroeg ik hem om een dag vrij te nemen om iets met de kinderen te gaan doen, zodat ik even tijd voor mezelf had. Hij nam een dag vrij,  maar in plaats van dat hij iets met de kinderen ging doen, ging hij rondjes rijden op zijn scooter want het was zulk lekker weer.

Ik ben niet iemand die in een slachtofferrol gaat zitten, ik ben iemand die niet bij de pakken neer gaat zitten en de boel gewoon zelf regelt, iemand die er altijd het beste van probeert te maken, iemand die niet snel opgeeft. Ook niet in relaties. En ondanks dat ik niet gelukkig was in deze relatie, dacht ik dat samen blijven t beste was voor de kinderen. Ik ben zelf opgegroeid zonder vader en dat wilde ik mijn kinderen niet aan doen. Nooit opgeven is een goede eigenschap, maar wel tot op zekere hoogte. Want altijd maar doorgaan, je eigen ding regelen, niet piepen en gewoon doorgaan dat breekt een keer op. Grenzen aanvoelen en vooral aangeven, is een hele grote les voor mij geweest! Zeker na mijn burn-out.

Groeien

Deze relatie duurde ongeveer 6 jaar. Door de gebeurtenissen brokkelde er steeds meer liefde af. Ik was niet gelukkig met hem, niet gelukkig met mezelf, niet met de relatie. Ik wilde verandering, voor mezelf, voor de kinderen. In die periode volgde ik een programma voor een betere mindset en meer zelfliefde. Waar ik leerde om over emoties te praten, mezelf opnieuw leerde kennen met nieuwe interesses en weer een opleiding ging volgen tot gewichtconsulente en zelfs de eerste stappen zette om voor mezelf te beginnen. Zo ontstond Healthy For Me, ik maakte een programma waarbij ik uiteindelijk bijna 1000 vrouwen en mannen heb begeleid naar een gezonde relatie met voeding en een positieve mindset. 

Waar ik groeide, mezelf had terug gevonden en met meer zelfliefde door het leven ging, bleef de relatie achter. Het voelde alsof ik in alles was gegroeid en hij nog op het punt zat, waar onze relatie startte. Emotioneel niet beschikbaar. Op alles wat ik deed was commentaar. Niets wat ik deed was goed, moest ik wel voor mezelf beginnen, moet je dat nou wel doen. Altijd negatief.

Uiteindelijk nam ik door mijn groei zelfs de stap (ook met een hoop commentaar) om te stoppen in de zorg, een baan waar ik na 12 jaar al heel lang niet meer op mijn plek zat en zelfs met buikpijn heen ging. Mega trots was ik op mezelf, maar dat gevoel kon ik met hem niet delen.

Zo erg is het toch niet?

Jarenlang modderde deze relatie aan, waarvan ik ook niet kan geloven dat mijn ex-man gelukkig was. Op alles kwam altijd commentaar, altijd negatief over alles en iedereen, maar aan zn eigen scheelde nooit wat. En ondanks de disrespect, het naar beneden halen, kleineren, controle op alles wat ik deed, de gaslighting en hoe ongelukkig ik mij ook voelde in deze relatie met hem, bleef ik in deze relatie. Omdat ik hem in alles goed praatte, omdat ik dacht dat het voor de kinderen beter zou zijn. Omdat ik dacht, wat er in deze relatie gebeurde wel mee viel, erbij hoorde. Omdat ik dacht dat het bij de buren vast niet groener was, omdat ik nooit anders gezien had, gewend was. Mijn eigen ouders waren immers niet bij elkaar, ik ben zonder vader opgegroeid en de relatie tussen zijn gescheiden ouders was ook verreweg van oké. Waarin zijn vader, zijn moeder altijd zwart maakte en nooit een goed woord over de moeder van zijn kinderen sprak, was dat normaal.

Scheiding

Tot de dag dat er fysiek geweld is geweest naar beide kinderen... In verband met de privacy van mijn kinderen ga ik hier verder niet inhoudelijk op in. Maar dat was voor mij de druppel. Ik moest kiezen voor de veiligheid van mijn kinderen. Waar ik jarenlang over mijn grenzen en eigenwaarde liet heen lopen, koos ik in dit geval voor mijn kinderen. Ik wilde scheiden, zonder enige twijfel. Politiemeldingen, hulp van een maatschappelijk werker, gesprekken en ondersteuning en een urgentie voor een woning om deze onveilige en onstabiele situatie te ontvluchten.   

Waarbij je het aller liefst voor de kinderen een fijne scheiding zou willen, zonder dat de kinderen daar te veel van mee krijgen omdat het al pijnlijk genoeg is, was dat helaas niet het geval. Een scheidingsmakelaar, een mediator, het jeugdteam en veilig thuis. Verschillende instanties kwamen er aan te pas. Inmiddels is er een goede omgangsregeling en is er tussen ons als ouders zo min mogelijk contact, omdat dit voor de kinderen in dit geval het beste is.  

Loslaten

Een nieuwe woning, een nieuw begin. Rust, vooral voor de kinderen en dat was merkbaar.  Want de periode totdat ik een andere woning kreeg aangeboden, was een hel! Kleineringen, woede uitbarstingen, glazen spullen die van zolder werden gegooid. Wanneer ik de deur uit wilde gaan, deed hij gauw zn schoenen aan en ging er vandoor. Ik kon nergens heen, ik zat opgesloten in een huis wat niet meer als thuis voelde. 

Eindelijk na 8 maanden konden we verhuizen, ons eigen plekje. Voor mij en de kinderen. Maar de verwijten gingen door, via de kinderen werden er dingen gezegd, doorgespeeld, dingen omgedraaid, pakketjes die nog op het oude adres kwamen kreeg ik niet mee, brieven, mailtjes en berichten vol verwijten en kleineringen.  De geschiedenis van zijn eigen ouders werd herhaald door hemzelf. 

Alle verwijten, alle kleineringen jegens mij kan ik loslaten, die doen mij ondertussen persoonlijk niets meer. Negeren, is het beste. Wat ik belangrijk vind is dat de kinderen zo min mogelijk van deze situatie mee krijgen en opgroeien met veel liefde, warmte, compassie, dat ze mogen zijn wie ze willen zijn en opgroeien met een eigen sterke mening en hun eigen grenzen kunnen aangeven. Dat ze de schoonheid van het leven blijven inzien, dat ze altijd bij hun eigen gevoel blijven en dat ze zich door niemand als minder laten behandelen.

Liefde overwint alles

Deze is voor mijn kinderen, dat ze weten dat mama er altijd voor hun is en dat ik alles doe om hun te beschermen en lief te hebben, want dat is wat zij verdienen en niet minder dan dat! Ik zal altijd blijven strijden voor de twee grootste liefdes van mijn leven.

Liefde is niet te koop, niet met geld. Niet met speelgoed. Waar eerst niets kon, is nu niets te gek.
Maar liefde, échte liefde overwint alles.

Blogs

In deze serie blogs schrijf ik over het huiselijk geweld dat ik heb mee gemaakt. Om het taboe van stilte, schaamte en oordelen te doorbreken. Om mijn verhaal te kunnen delen,  om een inspiratie te zijn voor anderen om niet langer te zwijgen en in schaamte te leven. Voor de herkenning van andere in soort gelijke relaties. Je bent niet alleen! In m'n eerste blog schreef ik over de verschilde soorten vormen van hulp. Die blog lees je hier. 

Inmiddels zitten er in de besloten community die ik onlangs heb aangemaakt meerdere vrouwen die te maken hebben (of hebben gehad) met huiselijk geweld. Emotioneel en/of fysiek geweld, want beide vormen van geweld zijn niet oké. Hier kunnen we veilig praten, herkennen, steunen, helen en lezen over de invloed van huiselijk geweld. Ook jij bent welkom!

In deze blog schrijf ik openlijk over mijn eerste relatie. In de volgende blogs zal ik meer schrijven over mijn tweede relatie, een relatie die mijn leven en mezelf hebben veranderd. Ik zal in deze serie blogs ook schrijven over het herstel na zo een relatie, de lessen die ik heb geleerd en over het helen van mijn trauma's en innerlijk kind.  

Daarnaast wil ik voorop stellen dat ik geen reacties geef of in ga op de situatie mbt mijn kinderen ivm hun privacy. Ook zal ik geen namen of gegevens van desbetreffende personen noemen in mijn blogs om de privacy van personen te waarborgen.