In mijn vorige blog deelde ik mijn verhaal over mijn relatie met huiselijk (mentaal & fysiek) geweld. Ik schreef over hoe ik vast zat in deze relatie, de twijfels, mijn angsten en hoe ik mijzelf verloor. Ik belandde in een burn-out, had enorm veel last van paniekaanvallen, slecht slapen en veel lichamelijke klachten.
In deze blog, deel 5 van de reeks blogs over huiselijk geweld, schrijf ik over mijn herstel, want na het beëindigen van een relatie met huiselijk geweld, begint het eigenlijk pas echt...
In deze blog deel ik mijn persoonlijke verhaal. Namen van personen houd ik verborgen in verband met de privacy van derden in m'n persoonlijke verhalen. Mijn blogs zijn mijn persoonlijke verhaal, die ik deel om het taboe en de oordelen rondom huiselijk geweld te doorbreken. Om een steungroep voor vrouwen die dit ook hebben meegemaakt of mee maken te creëren, om verhalen te delen, vragen te stellen en herkenning te vinden.
En dan begint het pas echt
De stap zetten om uit een relatie met huiselijk geweld te stappen is een grote stap die gepaard gaat met veel angsten. Door manipulatie, bedreigingen en het geweld raak je de verbinding met jezelf kwijt, je leeft in overlevingsstand, met constante stress. Ik was bang, bang voor zijn reactie als ik de relatie zou stoppen. Want hoe vaak had hij wel niet gezegd dat hij mij wat zou aan doen en dat ik niet bij hem weg mocht gaan, of dat hij zich zelf dan wat zou aan doen.
In eerdere blogs schreef ik over het effect op de hersenen van hoge stress (en trauma). Er zijn delen in de hersenen die overactief of juist minder actief gaan werken en delen die blijvend vergroot of verkleind raken. Waardoor je constant aanstaat voor triggers, last krijgt van geheugenproblemen, niet rationeel kan denken, situaties bagatelliseert, controle over emoties afneemt, problemen met plannen en organiseren en nog zo veel meer...
Nadat ik de relatie had beëindigd stortte ik in, waar ik in de relatie nog het constante gevoel had van door moeten gaan, de situaties sussen en op eieren liep kwam er nu overgave. Ik raakte volledig overspannen, in een burn-out met een uitgeput zenuwstelsel. Ik had last van nachtmerries, sliep bijna niet, voelde me depressief, ik was intens verdrietig, kreeg last van lichamelijke klachten en had last van heftige paniekaanvallen bij de allerkleinste triggers.
Ik weet nog dat ik onder de douche stond en iets hoorde, ik kreeg een paniekaanval, ik hyperventileerde omdat ik dacht dat hij voor mijn deur stond.... Ik sloot mezelf op in de badkamer en probeerde mijn ademhaling onder de knie te krijgen. Toen ik niets meer hoorde en durfde te kijken, zag ik dat het mijn kat was die in de gang aan het spelen was. Maar ook op straat stond ik constant aan, zag ik iemand op zijn fiets, iemand met zijn kleding, iemand met zijn postuur, iemand in zijn werkkleding dan schrok ik, verstijfde ik of ging ik gauw een andere kant op.
Liefde
Gevoelens van angst, overspoelde met het gevoel van hem missen, van verdriet, van boosheid (op vooral mezelf), schuldgevoelens, schaamte, twijfels. Een rollercoaster van emoties. Ondanks alle gebeurtenissen miste ik hem, hield ik van hem en kon ik niet geloven wat hij allemaal heeft gedaan, had ik dingen anders moeten doen? Had ik heel, heel veel vragen, waar ik nooit een antwoord op zal krijgen. Vragen aan hem, maar ook veel vragen naar mezelf. Hoe kon ik van iemand houden die mij zoveel pijn heeft gedaan. Waarom kon ik in de relatie met mijn vorige partner, mijn gevoel van liefde uit zetten nadat mijn kinderen daar in betrokken waren en kon ik dat nu niet? En dan kwam er weer een oordeel, over mezelf. Waarom ik in godsnaam dit allemaal heb toegelaten en deze gevoelens ervaarde. Ik zat in een burn-out en lag ongeveer 2 maanden op bed, ik kon niets anders dan al deze emoties en gevoelens te doorvoelen. En toen kwam er hulp...
Hulp
Ik startte bij de psycholoog, wekelijks had ik een afspraak staan en gingen we diep. Ik leerde heel veel, veel over mezelf, veel over mijn aandeel in deze relaties, waarom ik dit soort type man aantrok, ik leerde over de dynamieken in deze relaties, ik leerde over het gedrag van deze mannen, ik kreeg antwoord op veel van mijn vragen. We gingen dieper, ik leerde over mijn innerlijk kind, over trauma's, over grenzen, over gezien en niet gezien worden, over eigenwaarde en krabbelde ik beetje bij beetje langzaam op.
Ik startte daarnaast in een lotgenoten groep voor vrouwen die huiselijk geweld hebben meegemaakt, 10 wekelijkse sessies met iedere week een nieuw thema. Ik meldde mij aan voor een weerbaarheidstraining. En merkte op dat we allemaal dezelfde gevoelens ervaarde. De onmacht, de liefde, de boosheid op ons zelf, op de ander, de schaamte, de twijfels, de angsten. Het stukje herkenning gaf mij het gevoel, dat wat ik voelde normaal is om te ervaren. En dat hielp mij ook mee in mijn verwerking.
Al gauw merkte ik dat het trauma vast zat in mijn lichaam, de vele lichamelijke klachten (migraine, hoofdpijn, maag/darm klachten, onregelmatige hartslag, zweten, hoge bloeddruk, slecht slapen, ontstekingen) die ik ervaarde, de vermoeidheid, de paniekaanvallen, hoe mijn lichaam reageerde op triggers, dus naast de gesprekken bij de psycholoog en de lotgenoten groep (onder begeleiding) startte ik ook met lichaamsgerichte therapie, met BRTT & TRB, trauma release en ademwerk, dit is een effectieve manier om onverwerkte emoties en trauma's die vast zitten in het lichaam los te laten. En volgde ik een aantal 1:1 kickbokslessen om opgelopen frustraties uit mijn systeem te krijgen.
Daarnaast las ik heel veel boeken, keek ik documentaires en volgde specifieke content om maar te begrijpen, te begrijpen waar ik in beland was (en vooral waarom!) Meer over deze boeken, docu, content en hulp bij huiselijk geweld lees je in mijn eerste blog.
Ik schrijf dagelijks over mijn gevoelens, over mijn innerlijke reis, begon langzaamaan weer beter voor mezelf te zorgen (met vallen en opstaan), ik begon weer met sporten, de natuur in, mediteren, leuke dingen doen met mijn kinderen en vriendinnen, kreeg nieuwe interesses en volgde zelfs de opleiding tot lichaamsgerichte ademcoach (trauma release - BRTT &TRB).
Klein meisje
Mijn verwerking werd een reis naar het terug vinden van mezelf. Ik wilde lang terug naar de vrouw die ik was voor de relatie met fysiek geweld, zelfverzekerd, met veel plezier in het leven, maar al snel kwam ik erachter dat ik die vrouw niet meer kon en wilde zijn. Want ondanks dat ik zelfverzekerd, met een goed lopend eigen bedrijf, gelukkig en sterk in het leven stond was ik ook een vrouw die altijd in het belang van een ander dacht, zorgde voor een ander, klaar stond voor een ander en over mijn eigen grenzen liet gaan, voornamelijk in relaties met mannen. En dat wil ik niet meer.
En dat is een patroon, wat al in mijn jeugd is ontstaan. Opgegroeid zonder vader en op jonge leeftijd van 13 jaar seksueel misbruikt. Ik heb nooit een voorbeeld van een man-figuur in mijn leven gehad en de eerste jongen overschreed mijn grens. Mijn moeder werd op jonge leeftijd ziek, mijn oma was veel bij ons in huis en als jong meisje leerde ik al gauw om te zorgen, onbewust. Ik werd gepest op de middelbare school en wist niet goed voor mezelf op te komen. De dingen die je mee maakt, maken je onbewust de persoon die je nu bent, met de de patronen en gedragingen die diep zijn geworteld in je systeem. In mij zit een klein meisje dat niet gezien werd, dat leerde om te zorgen voor een ander om gezien te worden, een meisje zonder grenzen omdat haar 'NEE' en het voor haar zelf opkomen geen zin heeft gehad dus liet ze het maar toe. Zorgzaam, empatisch en altijd in het belang van de ander denkend. Ze hield zich stil, omdat dat is wat zij had geleerd...
En laat dit nu de sleutel zijn tot de relaties waarin ik mij begaf. Onbewust was dit het gevoel wat ik herkende, wat 'veilig' was voor mij. Zorgen, pleasen, gezien willen worden. In de relatie dynamiek zie je dat het één, het ander aan trekt. Zo trok ik mannen aan die (onbewust geleerd vanuit hun jeugd) de neiging hebben om zichzelf belangrijker te maken dan anderen en een gebrek aan verbinding met hun eigen gevoel en het gevoel naar andere toe. Aantrekken en afstoten. Mannen die een machtsdynamiek nodig hebben om zich 'veilig' te voelen, omdat zij dit als klein jongetje hebben gemist.
Ik mocht leren om het kleine meisje in mij te geven wat ze nodig heeft en de verantwoordelijkheid te nemen, om op alle aspecten goed voor haar te zorgen.
Trauma
Ik leer elke dag nog steeds heel veel over mezelf en het gaat al veel beter met mij. De reis naar mezelf is nog niet voorbij, want dagelijks leer ik bij over mijn grenzen, over loslaten van patronen, mensen en dingen die mij niet meer dienen en juist wel belangrijk zijn voor mij. Het is een zoektocht naar het vinden van wie ik nu eigenlijk echt ben, zonder mijn trauma's, zonder mijn overtuigingen, zonder de overtuigingen die van een ander zijn, zonder mijn ego en het vinden van het plezier in de kleine dingen die mij gelukkig maken.
Het is weer in verbinding staan met mijn pure zelf. In mijn kracht staan door te kiezen voor mezelf, wat goed is en voelt voor mij. Door elke dag opnieuw te kiezen voor mezelf en aan te voelen wat ik nodig heb. En daar hoort soms ook bij dat ik een ander teleur stel, maar dat is niet aan mij, dat is aan de ander om mee om te gaan.
Ik ben niet mijn trauma, maar mijn trauma is wel een deel van mij. Het trauma dat ik een plekje geef, zonder boos op een ander te zijn, zonder boos op mezelf te zijn. Maar vanuit liefde voor MEZELF benader, zonder oordeel.
Taboe
Want oordelen zijn er al genoeg. Ook ik had een oordeel, maar na de vele reacties op mijn blogs, de vrouwen uit de lotgenoten groep en mijn eigen ervaring weet ik dat het iedereen kan overkomen. Het kan jou overkomen, het kan jouw dochter overkomen, jouw beste vriendin, jouw buurvrouw, jouw collega.
Wees een beetje lief voor elkaar, want de wereld is soms al hard genoeg.
Liefde
Of mijn deur naar liefde nog open staat? Ik geloof zeker nog in de liefde, want zonder liefde is de wereld hard en verbitterd, oordelend en slecht. Ik ben altijd blijven geloven in de liefde, maar nu nog meer in de liefde voor mezelf. Daarom kies ik vanaf heden alleen nog voor gelijkwaardige relaties (in welke dynamiek dan ook), waarin wederzijds respect en vertrouwen is. Alleen voor die mensen staat mijn deur op een kier en voor alle anderen, blijft mijn deurtje dicht. Want dat vind ik mezelf nu meer dan waard!
(Waar hij staat kan ook zij voor staan, ik richt mij in mn blogs vooral op mijn eigen verhaal/ervaring)
Dit was deel 5 van de serie blogs over huiselijk geweld.
Deel 4 lees je hier.
Deel 1 lees je hier.